W jego obrębie są de facto aż trzy stawy, ale znajdują się one w jednej torebce stawowej. Właśnie dlatego jego złożona struktura jest tak skomplikowana. Składa się ze stawu ramienno-łokciowego, stawu ramienno-promieniowego oraz stawu promieniowo-łokciowego bliższego.
Wszystkie stawy, składające się na staw łokciowy mają na celu ułatwienie ruch kości promieniowej, łokciowej oraz ramiennej w różnych konfiguracjach. Są też od siebie zależne i jeśli jeden z nich nie działa prawidłowo, cała ręka nie wykona nawet najprostszych czynności.
Stabilizacja stawu łokciowego
Odpowiadają za nią przede wszystkim więzadła, a nie mięśnie, które w tym fragmencie ciała nie są zbyt rozbudowane. Mimo tego muszą przyjmować duże obciążenie, zwłaszcza przy ruchach stawu w bocznych kierunkach. Stabilizatorami więzadłowymi są więzadło poboczne boczne i przyśrodkowe oraz więzadło pierścieniowate. Rolę tę pełni też jednak torebka stawowa, ale przede wszystkim podczas skrajnego ustawienia części kostnych względem siebie. Zwłaszcza z boku stawu torebka jest bowiem bardzo silna i wzmocniona więzadłami. Z przodu jest nieco większa, ale za to bardzo cienka. Właśnie dlatego staw może zostać uszkodzony przede wszystkim z powodu urazu.
Ruch w stawie łokciowym
Mimo, że rolę stabilizatorów pełnią przede wszystkim więzadła, za ruch odpowiadają mięśnie podzielone na grupę przednią i tylną oraz boczną i przyśrodkową. To one umożliwiają zgięcie i wyprostowanie łokcia, a także pronację i supinację w obrębie stawu łokciowego. Odpowiadają za to mięsień dwugłowy oraz trójgłowy ramienia, działające antagonistycznie względem siebie oraz mięsień ramienno-promieniowy i mięsień ramienny. W ruchu stawu łokciowego biorą też udział mięśnie przedramienia.
Mięśnie nie przechodzą jednak nad stawem, gdzie znajdują się już tylko ścięgna, ale elementy kostne, z których składa się staw, pozwalają na przyczep wielu ścięgien mięśni, co niekiedy może wpływać na stan patologiczny i kłopoty z działaniem stawu łokciowego.
Staw łokciowy w budowie organizmu człowieka
Dzięki sprawnemu stawowi łokciowemu możemy nie tylko wykonywać proste, codzienne czynności, ale również uprawiać sport. Z drugiej strony – przy zaburzeniach jego działania – mogą pojawić się nawet kłopoty z trywialnymi dotąd czynnościami: pisaniem czy samodzielnym jedzeniem. Z czasem stan patologiczny może wręcz sprawić, że nie da się sięgnąć do głowy czy pleców.
Samo leczenie często jednak nie wystarcza, bo utraconą ruchomość zazwyczaj w pełnym zakresie udaje się odbudować dopiero po żmudnej rehabilitacji.
Kontuzje stawu łokciowego są najgorsze do wyleczenia. Miałem już kłopoty z kolanami, a także stawem skokowym i wiem, że zdecydowanie najtrudniej jest ze stawem skokowym. Tu niewiele można zrobić, a kłopoty potrafią się babrać przez kilka miesięcy.