Ręka to obszar dłoni mierzony od samej podstawy do palców razem z nadgarstkiem. Wszystkie trwałe kontuzje dłoni przekładają się na niepełnosprawność w określonym zakresie, bo to zespół stawów i mięśni, mający bezpośredni wpływ na to w jaki sposób będziemy funkcjonować.
Najistotniejsza z punktu widzenia codziennej aktywności jest dłoń. To ona narażona jest też na najwięcej urazów, ze względu na swoją złożoność. Pozostałe stawy ręki także mają jednak wpływ na to, w jakim stopniu uda nam się nią poruszać. Kość promieniowa i łokciowa połączone są z nadgarstkiem, dzięki czemu możemy poruszać przedramieniem nie tylko w zakresie wyprostu i zgięcia, ale też wykonywać bardziej złożone ruchy przedramienia razem z dłonią z jednoczesnym zwracaniem jej w różnych kierunkach. Także ścięgna mięśni przedramienia mają przyczep przy dłoniach.
Ten cały mechanizm pozwala na wszystkie ruchy palców – także niezwykle precyzyjne, ale również pozwalające po prostu samodzielnie funkcjonować. Dlatego wszystkie stałe nieprawidłowości w jednym z układów: mięśniowym, kostnym czy nerwowym, prowadzą do niepełnosprawności.
Budowa nadgarstka
Nadgarstek ma niezwykle złożoną budowę, bo składa się z ośmiu kości, które ułożone są w dwóch szeregach (bliższym i dalszym) po cztery. Łączy je wiele więzadeł. W szeregu bliższym jest kość łódeczkowata, księżycowata, trójgraniasta i grochowata, która znajduje się po stronie dłoniowej. W dalszym szeregu są kości czworoboczna mniejsza i większa, główkowata i haczykowata. Pięć kości tworzy natomiast śródręcze, a do tego mamy jeszcze paliczki budujące palce. W każdym z nich są trzy paliczki, a tylko kciuk jest wyjątkiem i składa się z dwóch paliczków. W sumie więc w każdej dłoni jest 14 paliczków.
Budowa dłoni
Wbrew pozorom, dłoń składa się również z licznych mięśni. Niektóre z nich obejmują też część przedramienia, inne są tylko w obrysie dłoni. Najważniejsze z nich to mięśnie międzykostne, glistowate, odwodziciele palca małego i kciuka, przeciwstawiacz kciuka oraz palca małego oraz dłoniowy krótki. Mięśnie glistowate i międzykostne mają za zadanie prostować palce w obu stawach, a międzykostne zajmują się zginaniem i przywodzeniem. Mięśnie te zaczynają się przy palcach, a kończą u nasady dłoni. Za stabilizację tego ruchu odpowiedzialne są natomiast więzadła, łączące poszczególne elementy kostne. Wpływają one na koordynowanie ruchu i precyzowanie jego kierunku.
Ważną rolę w funkcjonowaniu dłoni pełni też przewodnictwo nerwowe. Brak nieprawidłowości w tym zakresie sprawia, że możemy czuć ruch, jaki wykonujemy i świadomie poruszać dłonią w zależności od sytuacji. Ruchy dłoni możemy wykonywać dzięki nerwowi pośrodkowemu, promieniowemu i łokciowemu. Nerw pośrodkowy odpowiada za to jak precyzyjny jest nasz chwyt – pozwala zaciskać dłoń z jednoczesnym ruchem. Niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, że odczucia tego nerwu pojawiają się po wewnętrznej stronie kciuka, palca wskazującego, serdecznego oraz w połowie palca serdecznego. Dzięki nerwowi pośrodkowemu możemy też trzymać kciuk razem z pozostałymi palcami dłoni. Współpracuje z nim nerw łokciowy, dzięki czemu możemy pisać i wykonywać inne precyzyjne czynności. Nerw promieniowy odpowiada natomiast za unerwienie grzbietu dłoni, dzięki czemu możemy rozpoznawać informacje ze środowiska – choćby chłód czy gorąco.
Najgorsze są kontuzje przeciążeniowe stawu nadgarstka. Już lepiej złamać sobie jakąś kość, niż mieć kłopoty z nadgarstkiem, które nigdy się nie kończą.