Przy obumieraniu tkanki kostnej i chrzęstnej mówimy o grupie jałowych martwic kości. Nie towarzyszą temu drobnoustroje chorobotwórcze. Na martwicę kręgosłupa chorują głównie młodzi ludzie w wieku pomiędzy 12 a 17 rokiem życia.
Najczęściej choroba pojawia się w okresie, gdy zaczyna się proces tzw. kostnienia kręgosłupa. Następuje on zazwyczaj pomiędzy 12 a 17 rokiem życia. Zmiany pojawiają się w dolnych kręgach piersiowych i dolnych kręgach lędźwiowych. Przyczyną są zaburzenia ukrwienia części kości, które tracą odporność. Łatwiej się one łamią, ale też samoistnie rozpadają i odbudowują z deformacjami. To początek zmian zwyrodnieniowych.
Przyczyny choroby Scheuermanna
Głównym powodem martwicy jest niedokrwienie, które spowodowane może być przez wiele przyczyn. Zalicza się do nich mikrourazy, ale też dolegliwości wynikające z przeciążeń, zaburzeń hormonalnych oraz zatorów. Jednym z czynników chorobotwórczych mogą też być skłonności genetyczne, a także brak połączenia pomiędzy krążeniem nasadowym a przynasadowym. To przypadłość, która występuje u młodych osób, przez co są one w grupie ryzyka.
Objawy choroby Scheuermanna
Najczęściej niepokojącym sygnałem są zaokrąglone plecy i ból w kręgosłupie na wysokości klatki piersiowej. Dziecko nie chodzi więc wyprostowane, garbi się, a barki ma wysunięte do przodu. Dolegliwościom towarzyszy też ból i zmęczenie. Zwłaszcza po pochyleniu się do przodu, podczas siedzenia lub stania. Każdy odpoczynek dla kręgosłupa przynosi jednak ulgę.
Choroba może trwać nawet trzy lata lub więcej jeśli w porę nie zacznie być leczona. Zmiany w kilku kręgach oraz krążkach międzykręgowych wpływają na osłabienie ich odporności. Zawartość krążków międzykręgowych wciska się do trzonów poprzez płytkę chrzęstną, tworząc tzw. guzki Schmorla. Krążki międzykręgowe nadal się zwężają, co jeszcze bardziej wpływa na pochylenie sylwetki i ograniczenie ruchu w kręgosłupie.
Leczenie choroby Scheuermanna
Rodzaj terapii zależy od wieku pacjenta. Do wyboru jest bowiem leczenie operacyjne lub zachowawcze. Najważniejsze jest zatrzymanie postępów choroby, by nie doprowadzić do większych zwyrodnień i deformacji. Istotna jest także walka z bólem pacjenta. Operację stosuje się zwłaszcza w przypadkach, gdy pogłębia się kifoza i występują poważne ograniczenia w tzw. ruchomości oddechowej klatki piersiowej. Podczas leczenia zachowawczego stosuje się głównie gorset ortopedyczny oraz ćwiczenia, które mają na celu zwiększenie siły naturalnego gorsetu mięśniowego.
Nie dajcie się nabrać na tzw. „leczenie zachowawcze”. To nic innego, jak wyciąganie kasy od ludzi, którzy ufają lekarzom i rehabilitantom. Niestety kończy się to tak, że potem i tak trzeba zrobić operację i właściwie cały poprzedni czas leczenia jest zmarnowany.